კანიბალიზმი «ვირთხების მეფის» ტექნოლოგიის მიხედვით
მსოფლიოში დამყარებული სიტუაცია შექმნილია იმ ტექნოლოგიის გამოყენებით, რომელსაც პირობითად ”ვირთხების მეფეს” უწოდებენ. ამ ტექნოლოგიის მიზანია დაანგრიოს სოციალური კონკტრუქციის ძირითადი კვანძები და უხილავი საძირკველი. შექმნას დანაწევრებულობის ატმოსფერო, როცა ყველა საკუთარი თავისთვისაა და არ ასებობს ცნება ”შენიანი”. ამის მისაღწევად, საჭიროა ზნეობის მოშლა. მოშლილი ზნეობის მაჩვენებელია ქმედება, როცა საკუთარ თანამოძმეს ანუ ”შენიანს” ღალატობ.

ამ ტექნოლოგიის არსი თვალსაჩინოდ ჩანს ვირთხების მაგალითზე. ეს ცხოველები ყველაზე მეტად ცნობილი არიან თავის გადარჩენის წარმოუდგენელი უნარით. ასეთი სიცოცლისუნარიანობის საძირკველი - სოციალური ერთობაა. ვირთხები შესაშურად სოციალური ცხოველები არიან. ისინი ერთად დადიან ”საქმეზე”, ერთმანეთს ეხმარებიან, იცავენ, თუ შესაძლებლობა აქვთ, დაჭრილებიც თან მიყავთ უკან დახევისას. ვირთხები თავს ერთიან ორგანიზმად აცნობიერებნ და ერთი ორგანიზმივით იქცევიან. ისინი სწრაფად ცვლიან ინფორმაციას, სწრაფად აფრთხილებენ ერთმანეთს საფრთხის შესახებ და გადასცემენ თავდაცვის უნარებს. ასეთ ქცევაში არაა ინდივიდუალური გამორჩენა. დაცვის მექანიზმს ზნეობრივი ხასიათი აქვს.

ვირთხებთან ბრძოლის ერთ-ერთი ეფექტური მეთოდი ამ დაცვის მექანიზმის დანგრევაა. იმის გამო, რომ დაცვას საფუძვლად ზნეობა უდევს, ხერხი დაფუძნებულია ზნეობის განადგურებასთან. ყველას ვერ მოუშლი ზნეობას. შეიძლება ერთს მოუშალო და ისიც მაშინვე არა. მას მეთოდურად ანგრევენ. ამისთვის მოაწყობენ გარემოს, როცა რაციონალურ ლოგიკას გადამწყვეტი მნიშვნელობა ენიჭება. მთავარია, დააძალონ პირველი ნაბიჯის გაკეთება — მოქმედება, რომელიც აქამდე აბსოლუტური ტაბუ იყო.

გაგრძელება
ამას შემდეგნაირად აკეთებენ (ზოგს ”დათა თუთაშხიადან” ნაწყვეტი გაახსენდება): აირჩევენ მსხვილ და ძლიერ ვირთხას, დიდი ხანი აშიმშილებენ, შემდეგ ცოტა ხნის წინ მოკლულ ვირთხას უგდებენ გალიაში. რაღაც დროის დაფიქრების შემდეგ იგი თავის მკვდარ თანამოძმეს შეჭამს. რაციონალური ლოგიკა კარნახობს: ეს უკვე თანამოძმე კი არა - საკვებია. მისთვის სულერთია, მე კი თავის გადარჩენა მჭირდება. ე.ი. - ჭამაა საჭირო

მეორეჯერ უზნეობის დონე უფრო მაღლა იწევს. გალიაში ცოცხალ-მკვდარ ცხოველს აგდებენ. ახალი ”საკვები” თითქმის მკვდარია, მაგრამ ჯერ კიდევ ცოცხალია. და ისევ რაციონალური ლოგიკა იძლევა გადაწყვეტილებას. ის მაინც მოკვდება, მე კი სიცოცხლე მჭირდება. და ვირთხა ისევ ჭამს თანამოძმეს, ახლა უკვე პრაქტიკულად ცოცხალს.

მესამედ გალიაში სავსებით ჯანმრთელ და ცოცხალ ”საკვებს”, სუსტ წრუწუნას აგდებენ. ძლიერ ვირთხას ისევ ერთვება რაციონალური ლოგიკის ალგორითმი. მაინც საჭმელი მეტი არაფერია, - ასე ფიქრობს. რა აზრი ექნება ორივეს სიკვდილს? დაე გადარჩეს უძლიერესი. და უძლიერესიც ცოცხალი რჩება

ყურადღება მიაქციეთ, რომ ვირთხას, გადაწყვეტილების მისაღებად ყოველ ჯერზე, სულ უფრო ნაკლები დრო ჭირდება. ამავე დროს, უზნეობის დონე ყოველი ახალი შეჭმის დროს უფრო მაღალი იყო. რაღაც დროის შემდეგ ვირთხა უკვე აღარც კი ფიქრდებოდა. თავის თანამოძმეებს როგორც საკვებს უკვე ისე აღიქვამდა. როგორც კი ჩაუგდებდნენ გალიაში ახალ ვირთხას, მაშინვე მივარდებოდა და ჭამდა. იმ მომენტიდა, როცა ვირთხა უკვე აღარ ფიქრობდა ეჭამა თუ არა, მისი ზნეობა გაქრა. შემდეგ მას უკვე იმავე გარემოში უშვებდნენ, საიდანაც თავის დროზე ამოიყვანეს. მაგრამ ეს უკვე ის ვირთხა აღარ იყო. ეს უკვე იყო არსება ყველანაირი ზნეობის გარეშე. თავის ქმედებაში ის მხოლოდ ეგოიზმის ლოგიკით ხელმძღვანელობდა. მაგრამ გარშემომყოფებმა არ იცოდნენ ამის შესახებ. მათ ის თავისიანი ეგონათ და ყველანაირად ენდობოდნენ

ძალიან მალე, არსება რომელიც გარეგნულად ვირთხას გავდა, მიდიოდა აზრამდე: რატომ უნდა ვეძებო სადღაც საკვები, თუ იგი აქვეა გარშემო, თბილი და ახალი. რაციონალური ლოგიკა კვლავ წარმართავდა ქმედების ხასიათს. ვირთხებისმჭამელი ირჩევდა მსხვერპლს და ჭამდა. 

შემდეგ კი მიდიოდა აზრამდე, რომ ყველაზე ოპტიმალური ვარიანტია - არა ყველას თვალწინ თავდასხმა და შეჭმა, არამედ ამის გაკეთება საზოგადოებისგან მოფარებულად. შემდგომში, ამა თუ იმ მიზეზით იგი შეიტყუებდა ხოლმე თავის მსხვერპლს სადმე და იქ ჭამდა. 

როცა ვირთხების საზოგადოებას არანაირი ეჭვი არ რჩებოდა, რომ მათ შორის მგელი იყო შეპარული ცხვრის ტყავით, ვირთხები ტოვებდნენ სამკვიდროს. ამასთან, ტოვებდნენ 100 შემთხვევიდან 100 შემთხვევაში. ცხოველებს თითქოს ეშინოდათ ტრანსფორმირებული ვირთხის ფლუიდებისგან დასნებოვნება. მათ ეშინოდათ გამხდარიყვნენ ისეთი, როგორიც ის იყო. ინსტიქტურად გრძნობდნენ: თუ მათი გონება ახალ წესებს შეიწოვდა, შეიქმნებოდა საზოგადოება მუხრუჭების გარეშე, მოღალატეთა საზოგადოება, მომხმარებელთა საზოგადოება. უზნეობის ატმოსფერო სოციალური დაცვის მექანიზმს დაანგრევდა და ყველა დაიღუპებოდა.

ჩნდება კითხვა: რატომ ტოვებდა ადგილს ვირთხების საზოგადოება, რატომ არ შეეძლო ”მეფის” განადგურება? ასეთ მოქმედებაშიც ღრმა აზრი ძევს. კოლექტიური აზროვნება, რომელიც ამ შემთხვევაში ინსტიქტად მოიაზრება, ფიქრობდა, რომ ლიკვიდაციაში მონაწილეობა უნდა მიეღოთ ყველაზე ძლიერ არსებებს, საზოგადოების ელიტას. ვინ იცის რა დაემართებათ მათ, როცა ისინი კბილებს ჩაასობენ უზნეო თანამოძმის ცოცხალ სხეულს? ხომ არ დასნებოვნდებიან მისი გარყვნილებით?

თვით ვირთხებსაც კი არ სურთ ისეთ სამოქალაქო საზოგადოებაში ცხოვრება, რომელიც ერთმანეთთან ბრძოლაზეა დაფუძნებული, ვინც ერთიანს - მრავლობითად გლეჯს. ვირთხები ადამიანებზე ჭვკიანები არიან. სწორად შიშობე, რომ ეგოიზმის რაციონალური ლოგიკით დასნებოვნდება ვირთხების ელიტა და სხვა ადგილას მიდიან

თუ ფანტაზიას მოვიშველიებთ და წარმოვიდგენთ, რომ საზოგადოებამ არ მიატოვა დასნებოვნებული თანამოძმე და მასთან დარჩა საცხოვრებლად, ადვილად დავუშვებთ, რომ იგი თავისი რაციონალური ლოგიკით ელიტასაც დააავადებდა. მოიფიქრებდა როგორ გაეკეთებინა ეს ეტაპობრივად და ფარულად, ლოგიკასთან ყველანაირი თანწყობით. ერთი ”ვირთხების მეფის” ნაცვლად გაჩნდებოდა ასეთი ”მუტანტების” მთელი კასტა. ყველანაირი პრინციპების უქონლები, ისინი მალე გაიმარჯვებდნენ ტრადიციულ ელიტაზე. შემდეგ კი მოძებნიდნენ საშუალებას, ახალი წესრიგისთვის მიეცათ მართლზომიერებისა და კანონიერების სტატუსი. და თუ საერთოდ ავუშვებთ ფანტაზიის აფრებს, ლოგიკა მიგვიყვანს დემოკრატიული საზოგადოების წარმოქმნამდე. ახალი საზოგადოების წევრები თვითონვე ამოირჩევდნენ იმათ, ვინც შემდეგში იარსებებდა ამავე საზოგადოებით

ვირთხებს ასეთი ტრანსფორმაციისგან იცავთ თავისუფლების არქონა ადამიანური გაგბით. ისეთი ძლიერი ინტელექტის არქონა, როგორიც ადამიანებს აქვთ. ისინი ხელმძღვანელობენ ინსტიქტით. ინსტიქტი საზღვრავს საზოგადოების მთავარ ფასეულობად არა საკვებს ან თუნდაც ცალკეული ვირთხის სიცოცხლეს, არამედ ზნეობას. ესაა საძირკველი, რომელზეც აგებულია ნებისმიერი სოციალური კონსტრუქცია. მისი მთლიანობის გადასარჩენად, ისინი დაავადების კერას ცილდებიან. ამ საძირკვლის გადარჩენით, ვირთხები გადაარჩენენ საკუთარ თავს, როგორც ერთიან საზოგადოებას ფასეულობათა ტრადიციაული შკალით, და შედეგად გადაირჩენენ საკუთარ სახეობას. 

ადამიანთა საზოგადოებას ასეთი ინსტიქტი არა აქვს. მაგრამ ისიც ზნეობაზე დაფუძნებული. თუ ამ საძირკველს მოაშორებთ, მთელი კონსტრუქცია მალე იქცევა ნაგვის გროვად, რომელიც საკუთარ თავს მტვრის დონეზე ხეხავს, ანუ როცა იმის იქით უფრო წვრილი აღარაფერია. მტვრად ქცევა ნიშნავს - ფესვებს, ტრადიციებს, ყოფა-ცხოვრებიგან მოწყვეტას და რაც მთავარია მორალური პრინციპების ნულზე დასმას. საზოგადოებისთვის დაწვრილების უკანასკნელ სტადიად ითვლება მომენტი, როცა იგი ერთმანეთან არაფრით დაკავშირებული ინდივიდებად იქცევა. ჩნდება ატომიზირებული საზოგადოება, ადამიანური მტვერი, სამშენებლო მასალა ახალი წყობისთვის.

გინდათ წარმოიდგინოთ პროცესების სახე, რომელიც მსოფლიო დონეზე მიმდინარეობს? დახედეთ მაგიდას რომელსაც უზიხართ. მასზე მრავალი ნივთი დგას, რომელიც სხვადასხვა მასალისგანაა შექმნილი. ყველა ნივთს აქვს სხვადასხვა ხალხების სახე. ნივთები თვითმყოფადია და არ ერთდებიან. სანამ ისინი დაუზიანებლები არიან, მათგან რაიმე ერთიანის გაკეთება შეუძლებელია. მაგრამ თუ მათ ყველას, გინდაც კერამიკულ საფერფლეს, პლასტმასას, ქაღალდს დააქუცმაცებთ, მიიღებთ ერთგვაროვან მასას. შემდეგ ამ მასას პრესის ქვეშ მოათავსებთ და წნევა შექმნის რაღაც პრინციპულად ახალს. ეს შეიძლება ნებისმიერი რამ იყოს, ნებისმიერი კონფიგურაცია, რომლის მახასიათებლების წარმოდგენაც კი ძნელია.

ადამიანური საზოგადოების ნგრევა ხდება ”ვირთხების მეფის” ტექნოლოგიის მიხედვით. მთელი დარტყმა კონცენტრირებულია ზნეობის განადგურებაზე. ყველანაირი ხერხით ცდილობენ ცნება ”შენიანის” ამოშანთვას. 

მომხმარებელთა საზოგადოება გვასწავლის: შენიანი არ არსებობს ბუნებაში. ყველა უცხოა, ყველა - პოტენციური საკვებია. ყველაზე ოპტიმალური საკვებია ისინი, ვინც ახლოსაა და თავს თქვენს ახლობლად თვლიან. ისინი არც კი ეჭვობენ, რომ შენ, სინამდვილეში ”ვირთხების მეფე” ხარ. მას სჯერა, შენ კი მას - ჭამ.

ასეთი ”ვირთხების მეფეები” თანამედროვე საზოგადოებაში ნელნელა უფრო მრავლდება. ესენი ყველაზე საშინელი მტაცებლები არიან. ისინი ერთიანდებიან დაჯგუფებებში, რომლებიც თანამემამულეებს როგორც ბრბოს (საკვებს) მიიჩნევენ. იმ ”ჭეშმარიტების” აღმოჩენით, რომ საკუთარი ბედნიერების აგება შეიძლება სხვის უბედურებაზე, ისინი ჯერ დაუფარავად იქცეოდნენ - ხალხს ღიად ”ჭამდნენ”. შემდეგ მიხვდნენ, რომ ყველაზე ოპტიმალური ვარიანტია - ლამაზ სიტყვებს ამოფარებულად ჭამონ

ეკრანებიდან წამოვიდა დაპირებებისა და თავისუფლებისა ერთიანობის შესახებ მაღალფარდოვანი სიტყვების ნიაღვარი. მათთვის ეს მხოლოდ ”საკვების” მიტყუების ხერხი იყო. ისინი ცდილობდნენ საზოგადოების საკვანძო წერტილებზე მოხვედრას, რათა ლამაზი სიტყვების ფონზე ეჭამათ თავისიანები. წლიდან წლამდე იკრებდნენ ღონეს და ხდებოდნენ უფრო ძლიერები, მოქნილები და სახიფათოები. მათგან ყველაზე დიდი საფრთხე ისაა, რომ გარეგნულად არ გამოირჩევიან საზოგადოების ჯანმრთელი წევრებისგან. მათ ისწავლეს ისე შენიღბვა, რომ საკუთარ პატიოსან თანამოძმეებზე უკეთ გამოიუყურებიან. მაგრამ სიტყვას კი არა, საქმეს რომ დააკვირდეთ, ადვილად განჭვრეტთ ამ ცხოველების არსს

მათი გონებისა და ძალისხმევის ცენტრი მდებარეობს ვიწრო, ეგოისტურ სექტორში. ისინი გადაეჩვივნენ საზოგადოებისა და სახელმწიფოს კატეგორიებით აზროვნებას. ისინი მხოლოდ საკუთარ თავზე და ნაშიერებზე ფიქრობენ. ისინი იკვებებიან თანამოძმეებით ისევე, როგორც ის ვირთხიჭამია. ისინი ბევრი არიან, წარმოუდგენლად გამრავლდნენ და მათი რაოდენობა კვლავ იზრდება. ისინი დაიყვნენ წვრილმან და მსხვილმანებად, ქვეყანა დაინაწილეს სანადირო და საკვებ ტერიტორიებად.

წვრილფეხა ”ვირთხები”, რომლებიც დანაშაულებრივ სექტორში ”მუშაობდნენ” ასე ბჭობდნენ - აგერ წევს მთვრალი, ჯიბეში კი ფული აქვს. ვიღაც მაინც აიღებს. თუ ასეა, მაშინ რატომ არ ავიღო მე? და იღებდა ჩუმად. მერე ნახევრადმთვრალისგან იღებდა. ახსნა უკვე სხვანაირი იყო: მაინც უნდა დასალევში გადაყაროს, მე კი ფული უფრო მნიშვნელოვანი საქმისთვის მჭირდება. შემდეგ კი სხვა აზრამდე მიდიოდა: რადგან ფული ყველას არ ყოფნის და ყველა ცუდად ცხოვრობს, მაშ დაე გადარჩეს უძლიერესი. შემდეგ შეათვალიერებდა მსხვერპლს, თავში არტყავდა და ძარცვავდა. უზნეობის დროს ასეთ ლოგიკას ვერაფერს დაუპირისპირებ

ბიზნესში ლოგიკას ჯერ მიყავდა აზრამდე, რომ ადამიანი შეიძლება გაათავისუფლო, გააგდო ქუჩაში. აზრების წყობა გასაგებია: თუ არ გავაგდებ- გავკოტრდები, შედეგად ის მაინც აღმოჩნდება ქუჩაში. და მეც მასთან ერთად. და რადგან მაინც იქ უნდა აღმოჩნდეს, ჯობს - ჩემს გარეშე. და ხსნიდა. 

მეორე ეტაპი: დაე იმუშაოს, მაგრამ ხელფასის გადახდა აუცილებელი არაა. წინააღმდეგ შემთხვევაში გავკოტრდები და ყველა აღმოჩნდება ქუჩაში. ასე კი საწარმოს შევინახავ. და იწყებოდა ხელფასების გამიზნული გაყინვაт. 

მესამე ეტაპი: მაგალითად, მეწარმეს გაცნობიერებული ქონდა და უშვებდა ჯანმრთელობისთვის საზიანო პროდუქციას. თუ უცნობი ხალხის ბედზე ვიფიქრებ - გავკოტრდები. დაე თვითონ იფიქრონ საკუთარ თავზე. მისთვის თანამოძმეები იმაზე მეტს არ წამოადგენენ, ვიდრე თბილი, ახალი ხორცია, რომელიც პირში თავად გივარდება.


ანალოგიურად ფიქრობდნენ პოლიტიკოსებიც. პირველი გარდატეხა, მკვდრის ჭამაა, როცა პირდები იმას, რაც წინდაწინვე იცი - შესასრულებლად არარელურია. ლოგიკა: თუ არ დაპირდი ხალხს, არ აგირჩევენ. აირჩევენ ვიღაცას, შენზე ცუდს, რომელიც შეპირდება ისეთ, რამეს რასაც ენა ვერ იტყვის. რადგან ნებისმიერ შემთხვევაში საზოგადოება მოტყუებული დარჩება, მაგრამ ერთ შემთხვევაში შენ რჩები გაბითურებულთა რიგში, ხოლო მეორეში რჩეულთაში, გიჯობს მეორე ვარიანტი.

ზნეობის მეორე ეტაპიდ გარდატეხა, ცოცხალმკვდარი თანამოძმის შეჭმა, ესაა საკუთარ პარტიაში ადგილებით ვაჭრობა. ლოგიკა აქაც გასაგებია, არჩევნებისთვის ფულია საჭირო. თუ საკუთარ თავს, ”მამა აბრამის ბატკნად” წარმოადგენ, ფულს კონკურენტები აიღებენ. შედეგად, ფულს ვიღაც მაინც აიღებს, და ნებისმიერ შემთხვევაში აირჩევენ. რადგან ეს გარდაუვალია, მოდი ავიღებ მე, და არა ვიღაც სხვა. 

მესამე ეტაპი, ცოცხალი და ჯანმრთელი თანამოძმის შეჭმა - ისეთი კანონების ლობირებაა, რომლებიც საზოგადოებისთვის ზიანის მომტანია. ლოგიკა აქაც იგივეა. თუ უარს იტყვი საზოგადოების პირდაპირ ძარცვაში, მას სხვები გაძარცვავენ. კანიბალურ კანონს მაინც გაიტანენ და მაშ თუ ასეა, ვისით მოხდება? სჯობს ჩემით.

დღეისათვის პოლიტიკური საზოგადოებრივი სექტორი წარმოადგენს ”ვირთხების” უკანასკნელი სტადიის ხროვას. არაფერი აქვთ წმიდა და პირადი, მხოლოდ ”ბიზნესი”. და ეს პროცესი არ შეიძლება რომ შეჩერდეს. იგი უფრო სრულყოფილი გახდება რაციონალურ ლოგიკას დამორჩილებული.